zədə

is. <fars.>

1. Toxunmaq, yaxud bərk bir şey dəymək nəticəsində bir şeydə əmələ gələn əzik yeri, qopuq, qəlpə, çatdaq və s. Bu stəkanın zədəsi var. // Meyvələrdə qurd dəymə, yaxud dolu və s. dən əmələ gələn xəsar. Meyvənin zədəsi var. Bu qovunda zədə yoxdur. Zədə vurmaq – 1) zədələmək; 2) məc. yaralamaq. Zədə dəymək (toxunmaq) – 1) xarab olmaq. <Ana:> Ay oğul, bəlkə ağlına zədə toxunub. S. Rəhman; 2) məc. yaralanmaq. Zədə salmaq – zədələmək, yaralamaq. Müjganların salıb bağrıma zədə; Dözmək olmaz munca dərdi-bihədə. Q. Z..

2. Xarici təsir nəticəsində orqanizmin bir yerində toxumanın əzilməsi, ziyan görməsi; kontuziya. Kənd təsərrüfat işlərində müşahidə olunan zədələr cürbəcür olur. . . . zədə <fars.> Bəzi mürəkkəb sözlərin «vurulmuş, uğramış, düçar olmuş, giriftar olmuş» mənalarını bildirən ikinci tərkib hissəsi; məs.: qəmzədə, müsibətzədə, fəlakətzədə.